Etran de l’Aïr (‘sterren van de Aïr regio”) verwelkomt je in de stad Agadez in Niger, de hoofdstad van Sahara rock. Na 25 jaar aan optreden is Etran een van de grote sterren van de lokale bruiloften, geliefd voor hun dynamisch repertoire van hypnotiserende solo’s en in de zonverbrande melodieën. Hun muziek is geaard in feest, en doet een beroep op de overvloedigheid van een Agadeze bruiloft; een overdonderende overvloed aan gitaar, tegelijkertijd gespeeld met solo’s die speels over elkaar heen dansen met beheerste precisie, sterk maar nooit overdreven.

Agadeze stijl
De agadeze muziekstijl is de snelste, met hectische elektrische gitaarsolo’s, staccato crashes van drumkits, en flamboyant dansende gitaristen. Entran de l’Aïr speelt in een pan-Afrikaanse stijl wat emblematisch is voor hun thuisstad, maar ze maken ook gebruik van een groot aantal culturele invloeden, van Noord-Malische blues, Hausa bar bands, tot Congolese Soukous. Het is misschien deze kwaliteit wat ze zo geliefd maakt in Agadez.

Etran de l’Aïr
Etran is een familieband, bestaande uit broers en neven, allemaal geboren en getogen in de kleine wijk Abalane, in de schaduw van de grote moskee. Zonen van nomadische families die hier zijn gaan wonen in de jaren ’70 na het ontvluchten van droogte. The band is gevormd in 1995 toen de huidige bandleider Moussa “Abindi” Ibra pas 9 jaar oud was. “We hadden alleen maar een acoustische gitaar” legt hij uit “en voor de percussie sloegen we tegen een kalebas met een sandaal.” Door de jaren heen heeft de band moeizaam stukje bij beetje geraapt aan muziekinstrumenten en apparatuur en heeft een publiek voor zichzelf gebouwd door voor iedereen te spelen, overal.  “Het was moeilijk. We liepen naar optreden, droegen zelf ons apparatuur, een kleine PA en onze gitaren op onze ruggen, 25 kilometer om gratis op te treden… Er is geen plek in Agadez waar we niet hebben opgetreden.”

Nieuwste album: Agadez
Hun album, thuis opgenomen in Agadez met een mobiele studio, blijft dicht bij de roots van de band. In een klein handjevol aan opnames, in snelle opnamesessies, “Agadez” blijft alle energie van een echt feest houden. De boodschap van hun muziek blijft dan ook dichtbij hunzelf. Tchingolene (“Traditie”) gaat over de nomadische kampen van hun voorouders, met een moderne kijk op traditionele takamba ritmes op gitaar. De droomachtige ballade Toubouk Ine Chihoussay (“De Bloem van Schoonheid”) duikt dieper in op vraag en antwoord songteksten, en solo’s die moeiteloos dansen over de fretten van de gitaren. In het nummer Imouwizla (“Migranten”), Etran zingt over immigratie die nomaden en anderen doen waarbij ze de grote woestijn moeten trosteren om in Europa aan te komen. Maar zelf op zijn meest serieus is de muziek van Entran boeiend en dynamisch, wat ons blijft herrineren dat muziek altijd een boodschap heeft, wat dus ook kan in een groot feest. Dit is dan ook niet voor niets dansmuziek.